W CO WIERZYMY?

Wyznajemy zasady wiary ustanowione w Piśmie Świętym i wierzymy w:

• nieomylność całości Pisma Świętego; ^[1]
• Trójjedynego Boga: Ojca, Syna i Ducha Świętego; ^[2]
• Synostwo Boże Jezusa Chrystusa, poczętego z Ducha Świętego, narodzonego z Marii; ^[3]
• Jego śmierć na krzyżu za grzechy świata i zmartwychwstanie w ciele; ^[4]
• zbawienie wieczne jako dar Bożej łaski dostępny na podstawie wiary; ^[5]
• potrzebę nowonarodzenia, czyli podjęcia osobistej decyzji o nawróceniu się do Boga; ^[6]
• potrzebę chrztu wiary przez zanurzenie się w wodzie, jako aktu potwierdzającego duchowe nawrócenie; ^[7]
• chrzest w Duchu Świętym; ^[8]
• uzdrowienie chorych przez wiarę w Jezusa Chrystusa; ^[9]
• życie wieczne i wieczne potępienie. ^[10]

1. NIEOMYLNOŚĆ CAŁOŚCI PISMA ŚWIĘTEGO
Pismo Święte zwane Biblią składa się z pism Starego i Nowego Przymierza.
Stare Przymierze zwane przez Żydów Tanach, lub Biblią Hebrajską, można podzielić na 4 części:
- Nauki (Pięcioksiąg Mojżeszowy),
- Prorocy Pierwsi (od Ks. Jozuego do II Królewskiej),
- Prorocy Ostatni (od Izajasza do Malachiasza),
- Pisma (od Psalmów do II Kronik).
Łącznie kanon Pism Hebrajskich składa się z 39 ksiąg. Kanoniczność Pism Hebrajskich
została zatwierdzona przez Żydów na synodzie w Jawnie ok.100 r.n.e.
Pisma Nowego Przymierza lub Testamentu składają się z 27 ksiąg. Pisma te zostały uznane
przez kościoły rzymskie i afrykańskie w IV wieku n.e. za natchnione.
Obecnie wszystkie kościoły uznają kanoniczność Nowego Testamentu w tej formie.
Inaczej ma się sprawa ze Starym Przymierzem w Biblii. Kościół Rzym.-Kat. jak i Prawosławny
uznają jeszcze inne Pisma żydowskie, które były w Septuagincie, za kanoniczne.
Kościoły te uznały je dopiero po Soborze trydenckim 1546 r. Księgi te nazwane deuterokanonicznymi
lub apokryfami są kontrowersyjne ponieważ:
1. Jezus i apostołowie nie cytowali ich w NT, a sam Pan cytował tylko Mojżesza, Proroków
i Pisma. (Łk. 24:27)
2. Żydzi w I wieku n.e. potępili te pisma na synodzie w Jawnie.
3. Nie ma w tych Pismach żadnej wypowiedzi „Tak Mówi Pan”, ani żadnego proroctwa mesjańskiego.
4. Jest w nich dużo błędów historycznych, geograficznych, doktrynalnych, niespójnych
z Biblią Hebrajską.
W obliczu tych argumentów należy uznać, że Pismo Święte na pewno się składa z Biblii Hebrajskiej
i Nowego Testamentu. Te Księgi z cała pewnością możemy uznać za nieomylne i natchnione
przez Ducha Świętego. Chociaż różne kościoły mają inne zdania na ten temat, to żaden z nich
nie kwestionuje kanoniczności Biblii Hebrajskiej i Nowego Testamentu.
Pismo Święte było spisywane i kopiowane w manuskryptach w językach: staro-hebrajskim,
aramejskim (współczesny hebrajski), greckim i łacińskim. Manuskrypty te były spisywane
i kopiowane na przestrzeni ok. 1500 lat i są oryginałami Pisma Świętego.
Należy uznać, że manuskrypty Starego i Nowego Przymierza są podstawą do nieomylności
i kanoniczności przekładów Biblii na języki narodów. Obecnie co do tego nie maja wątpliwości
żadne kościoły chrześcijańskie.
Każdy chrześcijanin powinien uznać Pismo Święte za autorytet wiary dany od Boga.
Autorytet Pisma Świętego jest większy niż jakakolwiek tradycja kościelna, dogmat czy kultura.
Jezus będzie sądził ludzi, narody i kościoły na podstawie Słowa Bożego (Mk.7:7-9; J 12:48;
Ap.2:23; 19:15). Dlatego należy uznać i wierzyć, że „Całe Pismo jest przez Boga natchnione”,
a jego celem jest „wychowywanie w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały
do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany” (2 Tym.3:16-17).

2. TRÓJJEDYNY BÓG: OJCIEC, SYN I DUCH ŚWIĘTY
Pismo Święte objawia Boga jako: Ojca, Syna i Ducha Świętego, który mieszka w wierzących
(J.1:1,18; 4:24; 14:16–23; 20:22,28-29).
Słowo Trójjedyny lub Trójca nie występuje w Piśmie Świętym, jest chrześcijańskim dogmatem,
który kształtował się ok. II wieku. W Księdze Rodzaju Bóg występuje jako Elohim,
który w języku hebrajskim jest w liczbie mnogiej (czyli: Bogowie):
"Potem rzekł Bóg. Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas" (Rdz.1:26).
Bóg mówi do swojego narodu:
"Słuchaj Izraelu, Pan (JHWH - Ja Jestem), Bóg (Elohim – Bogowie) nasz, Pan jeden jest"
(Pwt.6:4, Mk.12:29).
Słowo jeden, w języku hebrajskim echad, ma znaczenie jedności złożonej. To Słowo występuje,
kiedy Bóg mówi że,"mężczyzna i kobieta będą jednym ciałem" (Rdz.2:24).
Mężczyzna i kobieta różnią się w ciele ze względu na płeć, ale rodzaj ludzki jest jedyny na ziemi.
Człowieczeństwo istnieje z powodu ducha, duszy i płci. Jedność ich jest w sferze ducha i duszy,
to Tchnienie Boga jest pierwiastkiem życia rodzaju ludzkiego (Rdz.2:7). Duch oraz dusza
mężczyzny i kobiety mają takie same funkcje. To przez ducha mieli więź z Bogiem w ogrodzie Eden
zanim zgrzeszyli. A przez dusze i ciało relacje z sobą i otaczającym ich światem.
Jezus po swoim zmartwychwstaniu nakazuje chrzcić swoich uczniów w imię:
Ojca, Syna i Ducha Świętego (Mt.28:19). I w tej formie chrztu występuje jedno imię, wspólne
dla natury Boga. Chrzest jest włączeniem uczniów Jezusa w naturę: Ojca, Syna i Ducha Świętego.
Jest pogrzebaniem starego życia i powstaniem do nowego sprawiedliwego i świętego życia
z Bogiem (Gal.3:27; Rz.6:4-13).
Bóg, który jest absolutem w swej naturze, posiada atrybuty, które można przypisać jedynie Bogu.
Tymi atrybutami są:
1. Ja jestem czyli Wiekuisty (Wj.3:14-15; Iz.9:5; Hbr.7:3;J.8:12,24,28,58; Hbr.9:14)
2. Ja jestem Wszechmogący (Wj.6:3; Iz.11:2; Ap.1:8; Iz.61:1)
3. Ja jestem Wszechwiedzący (1Sam.2:3; Ap.2:23; J.1:1; 1Kor.1:30; Iz.11:2; Ef.1:17)
4. Ja jestem Wszechobecny (Ps.139: 7- 8; Mt.28: 20)
5. Ja jestem Stwórcą wszystkiego (Iz.40:28; J1:3; Hbr.1:2-3; Hi.33:4)
6. Ja jestem Świętym i Sprawiedliwym Sędzią (1Pt.1:16-17; Dz.5:3-9;10:42-43)
7. Ja jestem Miłością (1J.4:7-16; Rz.5:5; Pwt.4:31)
Wszystkie te atrybuty wiecznej natury posiadają; Ojciec, Syn i Duch Święty.
Ponieważ jedność, w której Oni istnieją jest w Duchu. To Wieczny Duch (Hbr.9:14) jest naturą
życia wiecznego, który jest w Ojcu, Synu i Duchu Świętym (J.5:21-24).
Natura Jedności Boga jest więc w Duchu (1Kor.1:10-12; J4:24). Na dowód tego możemy znaleźć
fragmenty w Piśmie Świętym, które pokazują Boga działającego w sercu wierzącego jako:
Ducha Ojca, Ducha Boga, Ducha Syna, Ducha Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego
(Mt.10:20; 2Kor.3:3; Gal.4:6; Flp.1:19; Rz.5:5).
Podsumowując nauczanie na temat Boga Trójjedynego należy uznać, że Bóg jest Istotą Wieczną:
Ojcem ,Synem i Duchem Świętym.
To Duch Święty działa dzisiaj na całej ziemi i w sercach ludzi, objawiając naturę Boga Trójjedynego
(J.14:26; 16:7-14).

3. SYNOSTWO BOŻE JEZUSA POCZĘTEGO Z DUCHA ŚWIĘTEGO, NARODZONEGO Z MARII
Syn Boży Jezus Chrystus, posiada dwie natury, Boską i ludzką.
Na początku stworzenia, zanim powstał świat był u Boga Ojca, z którym wszystko stwarzali
wraz z Duchem Świętym (J.1:1-3; Hbr.1:2-3; Rdz.1:2; Hi.33:4). Posiadał On ciało, ale nie ludzkie
i był Bogiem w swojej naturze. Ciało człowieka otrzymał w wyniku stworzenia, które nastąpiło
po wyznaniu Marii "Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego" (Łk.1:38).
Wtedy zaistniał jako Syn Człowieczy w niebie, a Duch Święty zstępujący na nią, uczynił cud
w jej łonie (Łk.1:35; Mt.1:18).
Maria z królewskiego rodu Judy, jak wszyscy ludzie, posiadała grzeszną naturę (Rz.5:12)
i nie mogłaby począć bezgrzesznego Syna Człowieczego w naturalny sposób.
Ciało, które miał Syn Boży, w łonie Marii, było bez grzesznej natury, ponieważ musiało stać się
ofiarą przebłagalną za całe stworzenie. Tylko bezgrzeszna ofiara nadaje się by zaspokoić
Boską sprawiedliwość, aby stworzenie wyzwolone było od zepsucia i śmiertelności
(1Kor.15:53-56; Rz.8:19-22). Człowieczeństwo Jezusa było stworzone przez Boga, bo cała ziemia
i stworzenia były zepsute (Rz.3:9-12,23; 5:12; 8:21). Dlatego to "Słowo (Jezus) stało się
ciałem (człowiekiem) i zamieszkało wśród nas" (J.1:14). Wyraz "stało się" w Biblii jest tym samym
twórczym poleceniem Boga, które występuje na początku stworzenia "rzekł Bóg" (Rdz.1:3,6,9,11,26;
J.1:3,10).
Kiedy Jezus nauczał swoich uczniów o swoim ciele i krwi, mówił że, jego ciało to "chleb,
który zstąpił z nieba" (J.5:41-58). I wielu to uczniów zaczęło się gorszyć. I wtedy On rzekł:
"To was gorszy? Cóż dopiero, gdy ujrzycie Syna Człowieczego wstępującego, gdzie był pierwej"
(J.6:62).
I w innym miejscu Jezus mówi, że "... nikt nie wstąpił do nieba, tylko Ten, który zstąpił z nieba,
Syn Człowieczy" (J.3:13). Jezus wyraźnie stwierdza, że Jego człowiecza natura zaistniała
w niebie. Również ap. Paweł w swojej nauce o zmartwychwstaniu stwierdza, że"drugi człowiek
jest z nieba" (tu chodzi o Jezusa) (1Kor.15:47; 1J.4;2) oraz że, "będą ludzie niebiańscy"
po zmartwychwstaniu (1Kor.15:47-49). Syn Boży w swoim przyjściu stał się "drugim człowiekiem",
a w swoim zmartwychwstaniu "ostatnim Adamem (człowiekiem), duchem ożywiającym"
(1Kor.15:45; J.20:22; Ef.2:5-6).
Natura ludzka Jezusa została stworzona w jego przyjściu na ziemię, a przeobrażona (chwalebna)
w jego zmartwychwstaniu, do życia wiecznego pochłaniającego śmierć (1Kor.15:54-57; Rz.6:9).
Dlatego też, występuje różnica pomiędzy przyjściem w ciele i zmartwychwstaniem Syna Bożego.
Podczas przyjścia jest jedynym Synem Bożym, a po zmartwychwstaniu pierworodnym Synem
Bożym (J.1:14,18; J.12:24; Hb.1:5-6; Rz.8:29;). Teraz przez wiarę jesteśmy synami Bożymi,
ponieważ Duch Święty jest w naszych sercach (Gal.3:26;4:6). Ale kiedy nastąpi zmartwychwstanie
sprawiedliwych, powstanie do chwały wielu synów Bożych. I wtedy otrzymają chwalebne ciało,
takie samo, jakie ma nasz Pan (Rz.8:19-21; Hb.2:10; Flp.3:28). I przyjdzie Syn Człowieczy powtórnie,
a my razem z Nim. Wtedy On zasiądzie na tronie Dawida, aby sprawiedliwie sądzić narody (Mt.24:30;
Ap.22:16; 2Tym.2:8; Mt.25:31-34).

4. ŚMIERĆ JEZUSA NA KRZYUŻU ZA GRZECHY ŚWIATA I ZMARTWYCHWSTANIU W CIELE
Ważną prawdą wiary chrześcijańskiej jest śmierć krzyżowa i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa
w chwalebnym ciele (Łk.24:39-43; J.20:27; Flp.3:21).
Prawda ta, jest świadectwem, wypełnieniem Pism oraz potwierdzeniem Ducha Świętego,
że ofiara Jezusa została przyjęta w niebie (Łk.24:44-46; 1Kor.15:1-4; Dz.2:29-36).
"Jeśli nie ma zmartwychwstania, to daremna jest nasza wiara", a świadectwo apostołów
jest kłamstwem, pisał ap. Paweł do Koryntian (Kor.15:13-15).
Ale jak wiemy z historii kościoła, to była wielka liczba naocznych świadków, którzy oddali swoje życie
za tą prawdę (1Kor.15:5-8). I dlatego to jest tak bardzo ważna nauka o śmierci i zmartwychwstaniu
Jezusa Chrystusa, ponieważ jest gwarancją Nowego Przymierza. Bez ofiary i krwi, nie ma Przymierza
(Hb.9:22; 10:9-11).
Śmierć i zmartwychwstanie Jezusa jest Nowym Przymierzem dla Żydów i innych narodów,
które Bóg wykonał przez Syna (Jr.31:31-33; Rz1:16; 9:4-5; Ef.2:12-19).
W tym Przymierzu jest przebaczenie grzechów dla wszystkich narodów całego świata, aby pojednać się
z Bogiem i ludźmi (2Kor.5:18-21; Rz.5:16). Przebaczenie grzechów jest początkiem życia z Bogiem
i ludźmi w nowy sposób, przez danie im nowego serca i ducha (Ez.11:19-20; 36:26-27). To nowe życie,
które się rodzi przez Słowo Ewangelii i Duch Świętego, do życia w tym świecie w sprawiedliwości Bożej
(J.3:3-10; 1Kor.4:14; 1:30; 2Kor.5:21). Jest darem Bożym w Jezusie Chrystusie, które jest zapewnieniem
wiecznego życia i zmartwychwstania sprawiedliwych (J.5:24; 6:40; Ef.2:5-8). Każdy kto jest wierny
Jezusowi i przyjął chrzest wiary, jako pieczęć Przymierza, będzie zbawiony (Kol.1:20-23; Rz.4:11; 6:4-11;
Kol.2:11-14; Mk.16:16).
Ofiara Jezusa Chrystusa na krzyżu jest objawieniem i darem Bożej miłości, która ratuje nas
przed wiecznym potępieniem (J.3:16-21; 1J.4:10).
To przez ofiarę Jezusa Chrystusa jest nam darowane wszystko, co jest potrzebne do życia i pobożności
(2Pt.1:3).

5. ZBAWIENIE WIECZNE JAKO DAR BOŻEJ ŁASKI DOSTĘPNY NA PODSTAWIE WIARY
Łaska Boża, którą Bóg ma dla człowieka, jest darem i wyrazem Jego miłości.
A Boża miłość wyraża się przez Jego zbawienie. "… tak Bóg umiłował świat, że Syna swego
jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.
"Bóg w swojej miłości do człowieka, nie chce go karać, lecz zbawić (J.3:17).
Sprawiedliwy Bóg chce objawić Swoje miłosierdzie grzesznikom, aby się opamiętali i zostali
zbawieni (Mt.9:13). Przed stworzeniem świata i rodzaju ludzkiego Bóg przewidział w swojej
Wszechwiedzy upadek człowieka. I dlatego wymyślił plan zbawienia w wieczności (Ef.1:3-7).
Wieczne Zbawienie Boże dotyczy teraźniejszego życia oraz przyszłego po śmierci i zmartwychwstaniu.
Słowo zbawienie w języku greckim, ma wiele znaczeń takich jak: ratunek przed niebezpieczeństwem
i śmiercią, uzdrowienie, uwolnienie od złego, przebaczenie grzechów, oraz ratunek przed piekłem
i jeziorem ognistym (Gehenna).
Zbawienie jest darem, który Bóg daje światu przez ofiarę Syna i pomoc Ducha Świętego.
Każdy człowiek może skorzystać z Bożego daru zbawienia, przez pokutę i wiarę w Ewangelię.
To Bóg wyznaczył warunki, przez które możemy doświadczać Bożego zbawienia.
Wiara w Boże zbawienie przez Ewangelię, dla niektórych jest głupstwem, ponieważ nie chcą
zmiany życia (1Kor.1:18; Rz.1:16 -19).
Największy grzechem człowieka jest jego pycha, polegająca na jego własnej mądrości
i sprawiedliwości (Rz.1:22; 1Kor.1:20; Rz.9:31-31; 10: 3-4). To Bóg ustanawia zasady, w jaki sposób
przebacza grzechy i jak mamy żyć sprawiedliwie, oraz jak mamy Go czcić (Rz.3:21-27; J.5:23).
Ewangelia objawia nam styl życia uczniów Jezusa, z wiary w wiarę (Rz.1:17; Hb.10:38).
Wiara Boża, opiera się na ofierze Jezusa, w której mamy zagwarantowane pełne zbawienie,
teraźniejsze i przyszłe.
To od posłuszeństwa Ewangelii i Duchowi Świętemu, zależy doświadczenie zbawienia w naszym
życiu (Hb.4:1-16). Życie wieczne odnosi się do teraźniejszości i przyszłości, ponieważ jest Bożym
życiem w nas (1J.5:10-12; 2Pt.1:3).
Zbawienie jest zależne od duchowego pokarmu, który ma wpływ na rozwój Bożego życia i wiary w nas
(1Pt.2:2; J.6:51-53). To my sami jesteśmy odpowiedzialni za zarządzanie darem zbawienia (2Kor.6:1-2;
Flp.2:12-16).
Bóg swoim dzieciom dał wolny wybór, bo jest miłością, ale to od nas zależy jak postąpimy z darem
zbawienia (Łk.15:11-32; 2Pt.2:20-22). "Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was,
Boży to dar. Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. Jego dziełem jesteście, stworzeni w Chrystusie
Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili" (Ef.2:8-10).

6. NARODZENIE NA NOWO CZYLI PODJĘCIE OSOBISTEJ DECYZJI O NAWRÓCENIU SIĘ DO BOGA
Najważniejszą decyzją w życiu człowieka jest nawrócenie się do Boga. To od niej zależy nasze
duchowe życie i nasza więź z Bogiem i ludźmi. Fundamentem Ewangelii jest wezwanie do pokuty
i odpuszczenie grzechów przez ofiarę Jezusa (Łk.24:47; Dz.2:38; 3:18-19).
Kiedy to uczynimy, doświadczymy duchowego narodzenia, o którym uczył Jezus Nikodema (J.3:3-10).
Faryzeusz Nikodem, nie wiedział o czym mówi Jezus, powołując się na Pisma (J.3:10).
Prorocy tacy jak Jeremiasz i Ezechiel zapowiadali Nowe Przymierze, przez które ludzie otrzymają
nowe serce i ducha (Jr.31:31-34; 32:39-40; Ez.36:25-27).
Dlatego, że "Co narodziło się z ciała, ciałem jest, a co narodziło się Ducha, duchem jest" (J.3:6).
Ponieważ to nasz ludzki duch łączy się z Panem w nowego ducha (1Kor.6:17) i to wydarzenie
w życiu człowieka jest nazwane: narodzeniem na nowo, nowym stworzeniem w Chrystusie,
wewnętrznym człowiekiem, dzieckiem Bożym (J.1:12-13; 2Kor.5:17; 1Pt.3:4; 1J.3:1,8-10; 4:6-7).
To przez Słowo Ewangelii i Ducha Świętego zostaje zrodzony nasz duch, który od tego momentu
posiada wieczną i święta naturę Bożą (1Pt.1:23; Ef.4:24; 1J.5:18).
Potrzeba duchowego odrodzenia jest bardzo ważna, ponieważ bez tego przeżycia nie ma doświadczenia
wpływu Panowania Królestwa Bożego w naszym życiu.
Jezus powiedział Nikodemowi, że jeśli się nie narodzi powtórnie, to nie zobaczy i nie wejdzie
do Królestwa Bożego (J.3:3,5). Zobaczyć Królestwo Boże oznacza widzieć i rozpoznać działanie Boga
w swoim życiu i ludzi. Tego doświadczenia nie mieli religijni przywódcy, nazywając działanie Ducha
Świętego w służbie Jezusa działaniem Belzebuba (Mt.12:22-28).
Odrodzenie duchowe mogło być dane ludziom po zmartwychwstaniu Jezusa, ale religijni przywódcy,
dumni ze swojej władzy i tradycji, nie mogą się opamiętać i wierzyć Ewangelii.
Natomiast wejść do Królestwa Bożego, oznacza sprawowanie władzy Bożej w swoim życiu i ludzi,
aby być posłusznym ewangelii i doświadczać działanie Ducha Świętego (Rz.15:15-19; 16:25-26).
Władza Boża została przekazana uczniom Chrystusa po zmartwychwstaniu w nauce Ewangelii i imienia
Jezusa (Mt.28:18-20; Łk.24:46-48; J.20:22-23; Mk.16:15-20; Dz.2:31-41; 1Pt.1:3-5).
Wejść do Bożego Królestwa oznacza, również mieć dział w zmartwychwstaniu sprawiedliwych
(Łk.13:23-30; J.5:28-29; 6:39-40). Tylko nowo narodzeni ludzie są wrażliwi na powiew Ducha Świętego
i potrafią rozpoznać, w którym kierunku mają podążać (J.3:8; Rz.8:14).
To dzieci Boże, w których jest Duch Święty, mają zdolność rozumienia i słyszenia Boga (1Kor.2:9-16; J.8:47).
Dlatego doktryna o narodzeniu na nowo, jest fundamentalną prawdą Ewangelii. Bez tego przeżycia,
nie ma realnego doświadczenia Boga. Pozostaje tylko martwa religia w obrzędach i świętach,
która nie może dokonać wewnętrznej przemiany człowieka. I dlatego musimy się narodzić na nowo,
aby doświadczać Boga Żywego i Prawdziwego (1J.5:18-21).

7. CHRZEST WIARY PRZEZ ZANURZENIE W WODZIE JAKO AKT POTWIERDZAJĄCY DUCHOWE NAWRÓCENIE
Wyznanie wiary w Chrystusa Jezusa Syna Bożego w pierwszych wiekach kościoła było zawsze potwierdzone
chrztem wodnym przez zanurzenie. Pierwsi wyznawcy wiary w Mesjasza Jeszui przyjmowali chrzest
po tym jak usłyszeli poselstwo Ewangelii, aby zostać jego uczniami (Mk.16:16-16; Mt.28:19; Dz.2:41).
Słowo chrzest w języku greckim ma znaczenie zanurzyć lub zmoczyć. Chrzest w uczniów Jezusa
był nakazany przez Pana po jego zmartwychwstaniu i różnił się od chrztu Jana ku opamiętaniu (Dz.19:3-5).
Kiedy Jezus przyjmował chrzest od Jana, to nie wyznawał grzechów, ale przyszedł po to, by wypełnić
wszystko co sprawiedliwe (Mt.3:15). Chrzest jest deklaracją poddania się dla sprawy Bożej.
W ten sposób Jezus wyznaczył dla swoich uczniów znaczenie chrztu. Praktyka chrztu to znak przymierza,
podobnie jak w przypadku Abrahama obrzezka (Rz.4:11; Kol.2:11-12). Przez chrzest identyfikujemy się
w sądzie za nasze grzechy i powstanie do nowego sprawiedliwego życia w Chrystusie (Rz.6:6-13).
Chrzest jest przyobleczeniem nas w Chrystusa, czyli wyposażenie przez Ducha Świętego do życia
w sprawiedliwości i świętości Bożej (Gal.3:27; Rz.6:13-18). Nowe życie w naszym duchu rodzi się
przez Słowo i Ducha Świętego, a pieczętuje w chrzcie, aby objawiło się przez nasze ciało.
Chrzest jest oddzieleniem nas od wpływu szatana, podobnie jak Izraelitów od niewoli Faraona
(1Kor.10:1-6). Nasze życie z Bogiem opiera się na wierności przymierzu, w którym jest Chrystusowe
wyposażenie do życia i pobożności. To przez chrzest otrzymujemy nowe sumienie, aby było wrażliwe
na działanie Ducha Świętego (1Pt.3:21). Jesteśmy przyłączeni do kościoła, aby uczestniczyć
we wspólnocie chwaląc Boga i być świadectwem wiary dla ludzi (Dz.2:41-47).
Chrzest, który jest znakiem przymierza, jest gwarancją zbawienia i zmartwychwstania sprawiedliwych
(Mk.16:16; 1Pt.3:21; Rz.6:5; 1Kor.15:20-22,29).
Dlatego tak ważne jest przyjęcie chrztu na sposób świadectwa wiary kościoła z pierwszych wieków
uczniów Chrystusa. Jest naszym posłuszeństwem wobec nakazu Pana Jezusa oraz duchowym
wyposażeniem do życia z Bogiem i ludźmi.

8. CHRZEST W DUCHU ŚWIĘTYM
Doświadczenie chrztu w Duchu Świętym zwane również: darem Ducha Świętego, obietnicą Ojca,
pieczęcią Ducha Świętego, wylaniem Ducha Świętego lub napełnieniem Duchem Świętym.
Jest przeżywaniem mocy Ducha Świętego w świadectwie ewangelii (Dz,1:8; 2:4,18,33,38; Ef.1:13).
Jezus nauczał swoich uczniów o Duchu Świętym, który miał przyjść w dniu zmartwychwstania
jako życie wieczne, a w dniu Pięćdziesiątnicy jako moc do świadectwa ewangelii (J.4:14; 14:16-19;
20:22; Łk.24:49). W niedzielę zmartwychwstania Duch Święty został tchnięty przez Jezusa
na uczniów jako żywot wieczny, a w niedzielę Pięćdziesiątnicy Duch Święty został wylany przez Ojca
jako moc do świadectwa. Działanie Ducha Świętego w życiu uczniów Jezusa powinno przebiegać
w trzech etapach duchowego doświadczenia. Tymi doświadczeniami są:
— powtórne narodzenie: początek życia z Bogiem,
— chrzest wodny: uzdolnienie do nowego świętego i sprawiedliwego życia,
— chrzest Duchem Świętym: dynamiczna moc do świadectwa Ewangelii.
Duch Święty przychodzi do uczniów Chrystusa jako pomocnik i trener. On jest Panem i rzeczywistą
osobą przebywającą w sercach uczniów, gotowy do partnerstwa w rozwoju Królestwa Bożego.
Jego służbą jest rozsławienie Jezusa Chrystusa w narodach i napominaniu kościoła, aby był
wierny jemu. Uczniowie Chrystusa powinni z Nim współpracować w szerzeniu ewangelii
i w budowaniu kościoła.
On jest tym, który napomina i zachęca. Chrzest Duchem Świętym otwiera drzwi do darów Ducha
Świętego w kościele i ewangelizacji (1Kor.12:1-13; 28-31).
Dowodem chrztu w Duchu Świętym jest znak wypływu przez usta w natchnieniu Bożym mowy w innych
językach lub proroctwa (Dz.2:4; 10:44-46; 19:6). Dla apostołów był to wystarczający dowód, gdy słyszeli
jak poganie mówią innymi językami, że otrzymali dar Ducha Świętego (Dz.15:7-8).
W czasach patriarchów i proroków, kiedy Duch Święty wypełniał ludzi, oni to w natchnieniu wypowiadali
proroctwa lub błogosławieństwo. Pełnia Ducha Świętego zawsze objawia się przez usta, czasami
przez dziwne zachowanie podobne do upicia winem, radość, czy powalenie na ziemię.
Duch Święty wyraża się w modlitwach i chwaleniu Boga, On przyszedł po to, aby być pomocą
w naszych słabościach (1Kor.14:4; Dz.10:46; Rz.8:26). To przez pomoc i moc Ducha Świętego
dzieją się znaki i cuda w imieniu Jezusa (Dz.4:30-31).
Doświadczenie daru Ducha Świętego jest wspaniałym błogosławieństwem zarówno dla uczniów
Jezusa, jak i pośrednio dla niewierzących.

9. UZDROWIENIE CHORYCH PRZEZ WIARĘ W ZBAWCZE DZIEŁO JEZUSA CHRYSTUSA
Boże uzdrowienie jest nadprzyrodzonym działaniem Ducha Świętego w ciele człowieka.
W czasach Mojżesza Bóg dał się poznać Izraelowi jako ich Lekarz, Jahwe Rapha (2Mojż.15:26).
Uzdrowienie boże było warunkowe na podstawie wierności Przymierzu. Bóg im obiecał, że jeśli
będą Mu posłuszni, to nie będzie ich karał jak Egipcjan chorobami, lecz uzdrawiał i błogosławił.
Jeśli chcą żyć w Bożym błogosławieństwie to muszą być posłuszni, a jeśli nie, to będą karani
i przeklęci (5Mojż.30:16-20).
Uzdrowienie chorych przez imię Jezusa, jest inne niż w czasach Starego Przymierza.
Nowe Przymierze jest lepsze od Starego z kilku powodów:
Po pierwsze, przez jedną ofiarę Syna Bożego zostały przebaczone wszystkie grzechy świata
(J.1:29; Rz.5:16).
Po drugie, w ofierze Jezusa jest obietnica uzdrowienia (Mt.8:17; 1Pt2:24).
Po trzecie, Jego ofiara uwalnia nas od przekleństwa (Gal.3:13).
Po czwarte, szatan został osądzony i odebrana została mu władza, by ciemiężyć dzieci Boże
(Hbr.2:14-16; 1J.5:18-20; Dz.26:18).
Służba Jezusa w Izraelu opierała się na nauczaniu, uzdrawianiu i wypędzaniu demonów.
Głównym poselstwem Jego nauczania było wezwanie do pokuty. Tego uczył swoich uczniów
i posyłał ich, a oni byli podekscytowani z cudów, które czynili w Jego imieniu (Mt.10:7-8; Łk.10:17-22).
Uczniowie Jezusa nie byli wtedy odrodzeni duchowo i nie mieli Daru Ducha Świętego, a ich życie
moralne budziło zastrzeżenia. Spierali się między sobą, kto z nich będzie większy w Królestwie
Niebios, a Judasz kradł pieniądze. Pomimo to Duch Święty działał przez nich w życiu wielu ludzi
i na pewno nie z powodu ich pobożności. Działo się to, ponieważ byli posłuszni Ewangelii
i reprezentowali odważnie Jego imię. Piotr kiedy uzdrowił chromego, to od razu wiedział,
że to z powodu wiary tego człowieka w imię Jezusa stał się ten cud, a nie z powodu jego pobożności
(Dz.3:12-16).
Poznanie dzieła zbawienia w ofierze Jezusa dla apostołów i uczniów opierało się na tych
podstawowych faktach: przebaczenie grzechów, uzdrowienie chorych i władza nad złymi duchami.
Ta prawda Ewangelii głęboko zakorzeniona była w ich sercach, z powodu zrozumienia ofiary
Syna Bożego oraz władzy imienia Jezusa. Kiedy Jezus zmartwychwstał nakazał nauczać narody
wszystkiego, aż do końca świata (Mt.28:20).
A kiedy zstąpił Duch Święty na Kościół w dniu Pięćdziesiątnicy, to uczniowie Jezusa dokonywali
większych uzdrowień i cudów niż wcześniej (J.14:12; Hb.2:4; Dz.5:12-16).
Ewangelia Boża jest niezmienna i jest mocą Bożą ku zbawieniu (uzdrowieniu) dla każdego,
kto wierzy (Rz.1:16).

10. ŻYCIE WIECZNE I WIECZNE POTĘPIENIE
Bóg stworzył człowieka na obraz i podobieństwo swoje, a On jest wieczny w swej naturze. To było
Jego pragnienie względem człowieka, aby mieć z nim wieczną więź. Z powodu grzechu w ogrodzie
Eden człowiek został oddzielony na wieki, ze względu na sprawiedliwość Bożą.
Ale Miłościwy i Sprawiedliwy Bóg podejmuje plan ratunku od kary wiecznego oddzielenia człowieka.
Ten plan jest wyrazem Bożej miłości przez ofiarę Jezusa Chrystusa (J.3:16-17).
Boży plan odkupienia przebiega w trzech etapach:
— Etap Pierwszy: wyzwala od piekła, po śmierci duchy ludzi sprawiedliwych
(Łk.16:19-31; 1Pt.3:18-20).
— Etap Drugi: wyzwala ludzkie duchy od wpływu szatana do społeczności z Bogiem
przez odrodzenie duchowe (J.3:3;1Kor.2:12; Ef.2:2-5).
— Etap Trzeci: wyzwala ciało i dusze ludzi od jeziora ognia wiecznego
(Mt.10:28; Mt.25:41; Ap.20:11-15).
To od posłuszeństwa Ewangelii i Duchowi Świętemu zależy, czy będziemy uczestnikami
tych trzech etapów.
W czasach Nowego Przymierza duchy ludzi wiernych Panu idą po śmierci do nieba.
Natomiast ciało spoczywa w grobie oczekując zmartwychwstania sprawiedliwych przed Sądem
Chrystusowym (J.6:40; Flp.2:21-23; 2Kor.5:8-10).
Po Sądzie Chrystusowym następuje tysiącletnie Panowanie Chrystusa na ziemi wraz z tymi,
którzy powstali do życia w pierwszym zmartwychwstaniu (Ap.20:4-6).
Sąd ten nie jest wiecznym potępieniem, lecz sprawozdaniem z naszego chrześcijańskiego
życia na ziemi. I wtedy będziemy skarceni lub wynagrodzeni w Jego Królestwie (1Kor.3:10-15).
Po tym czasie nastąpi drugie zmartwychwstanie i dzień Sądu Ostatecznego:
Wtedy to szatan i jego aniołowie wraz potępionymi ludźmi zostaną wrzuceni do jeziora ognia,
to jest druga śmierć. Ci, którzy zmartwychwstali w pierwszym zmartwychwstaniu, mają zapewnienie,
że druga śmierć ich nie dotyczy lecz będą panować z Jezusem przez tysiąc lat (Ap.20:6).
A po Sądzie Ostatecznym nadejdzie "nowe niebo i nowa ziemia" i niebiańska Jerozolima,
w której będą mieszkać ludzie z Bogiem na wieki (2P. 3:13-14; Ap.20:1-8).
 
 

©2006-2025 KCHWE Świdnik <><